سلام عمه ...!

ساعت دو 

پنجشنبه 

۲۵ تیر ۹۴ 

نیم ساعتی میشه که از خونه همسایه برگشتیم 

برای اولین بار توی ماه رمضون افطاری دعوت بودیم ...

تا میرسم اینترنت رو روشن میکنم 

پیام ها بالا میاد 

وارد اینستا میشم 

پستها رو دونه به دونه می بینم و بی اعتنا از کنارشون می گذرم ..

به پست یه نفر می رسم 

از سوریه پست گذاشته 

مدافع حرم حضرت زینب ...

لایکش می کنم 

بغضم هنوز نشکسته 

می شناسمش 

خیلی سخته یه نفر رو که می شناسی ، خبر شهادتش رو برات بیارن ..

همون لحظه پیام میدن 

که سلام علیکم 

اگر رفتید حرم حضرت معصومه برای رفع حاجت یک گرفتار دورکعت نماز بخوانید . 

میدونم حاجتشون شهادته ...

بغضم میشکنه 

میگم 

اگر رفتید حرم عمه جانم حضرت زینب ، سلام بنده رو برسونید ...

هیچ مصیبتی بالاتر از مصیبت حضرت زینب نیست ...

بنظرم  اولین شهید عاشورا حضرت زینب بود ...

قبل از همه شهید شد ...

قلبم طاقت روضه ی عمه ام رو نداره ...

اما 

فقط روضه ی عمه ام رو دوست دارم ...

عزاداری زن های عرب قلبم رو آتیش میزنه ، علی الخصوص اگه مُسن باشن ...

با دیدنشون چشمام رو میبندم و میرم کربلا ..

بالای تل ...

و ..............

دلم میخواد داد بزنم و بگم دوستون دارم 

بگم عمه جانم دوستون دارم 

اما 

حیا می کنم 

جلوی شما باید سر به زیر بود 

مثل صحرای محشر 

که باید جلوی مادرتون سر به زیر باشم...

پ.نون : نگذارید سر بلند کنم 

غرورم رو بشکنید ...

"اللهم طهر قلبی "

یه روز که روزه بودم !

تاظهر خواب بودم به همین خاطر نه تشنگی رو احساس میکنم و نه گرسنگی رو 

هیچ کسی خونه نیست ،حوصله ام سر رفته 

نمیفهمم چی شد که دم درم و کلید انداختم به در و دارم قفلش میکنم 

میرسم حرم

یه زیارت میکنم و بعد راهی گلزار میشم 

به اونجا که می رسم مادر حیدر رو می بینم 

با اون زبون شیرینش برام دعا میکنه 

دعاهای ناب 

حرفام که تموم میشه راهی خونه میشم 

ولی 

یادم میاد که کیفم رم عوض کردم و جز چندتا سکه که باقی پول اتوبوس وقت اومدن هست ، پول دیگه ای ندارم ...

لبهام خشک شده و گاها بازبون خیسش میکنم 

دارم به فاجعه فکر میکنم 

با دست اروم میزنم توی صورتم و سرمو پایین میندازم 

دلم میخواد گریه کنم ولی نمیشه 

فاصله ی خونمون تا گلزار خیلی زیاده 

مجبورم به رفتن 

توی مسیر فقط به فکر پیدا کردن یه شیراب هستم تا صورتم رو بشورم و کمی از عطشم کم بشه 

یه شیرآب هست اما آبی نداره ...

حس شکست دارم 

توی افکار خودمم 

حواسم جمع نیست 

اما می بینم که میوه فروش دستمال رو از سطل کنارش خیس میکنه و روی سرش میذاره تا یادش بره گرمارو ...

چهار راه اولو رد میکنم 

دارم از شدت تشنگی نابود میشم 

می رسم به نونوایی 

از عرق نونوا شرم میکنم 

شرم می کنم که بگم خدا من دیگه نمیتونم 

چهار راه دوم 

به حرم نزدیک میشم و وقتی گلدسته ها رو می بینم لبخند می زنم 

خودم رو به ابسرد کن های حرم می رسونم و دوبار صورتم رو می شورم ...

کمی که جوون می گیرم ، به سمت خونه حرکت می کنم 

به کوچه مسجد می رسم و دوبار می شینم 

مثل آواره ها به دیوار تکیه می دم 

به پاهام التماس می کنم که دوتا کوچه بیشتر تا خونه نمونده 

اشکم درمیاد 

اشکمو پاک میکنم و یه نگاه به گوشی می کنم 

چهار دقیقه به اذان مونده 

تا من به مسجد برسم اذان رو می گن 

با هزار امید خودم رو به آبخوری مسجد می رسونم 

اما 

شیرهای آب رو قطع کردن 

سرم گیج میره و میخوام زمین بخورم 

خودمو حفظ میکنم 

حالا درونم جنگ شده 

برو مسجد 

نرو مسجد 

با هزار جور مکافات خودم رو به صف سوم می رسونم 

توی دلم به اقاجماعت التماس میکنم که زودتند سریع تمومش کن ..

ولی 

تموم میشه آخرش 

و افطاری هرشب مسجد رو نوش جان میکنم 

" یه لیوان شیر دوتا خرما " 

تمام روز رو فراموش می کنم 

با حال خوب میرم خونه ...

تمام

ففروا الی الله ...!

خانوم ش زنگ میزنه که حالم بده و مامان مجبور میشه باهاش بره دکتر 

قبل از رفتن تهدید میکنه که وقتی برگردم ظرفها باید شسته شده باشه ..

طبق معمول میگم چشم 

استرس تهدید مامان نمیذاره به کارام برسم 

میرم سر ظرفشویی و قابلمه هارو میذارم کنار 

چون علاقه ای ندارند من بهشون دست بزنم ..

مامانم هم این موضوع رو پذیرفته 

مطهره سادات سرش توی تبلتشه و گاها من رو توی پیج هایی که مربوط به ارواح و جن و اینهاست منشن میکنه 

تا میبینم 

دعواش میکنم که من میترسم 

هرشب بهش میگم اینستارو حذف کن 

و این شده تکرار ..

کنترل رو برمیدارم و ازشبکه یک شروع میکنم 

جز شبکه پرس تی وی ، هیچ کدومشون جذاب نیست !

حقیقت این هست که از تماشای تلویزیون بیذارم !

نگاه میکنم و خوب گوش میدم و اگه معنی یه کلمه رو بلدم ، لبخند میزنم ...

این تصویر رو که می بینم یاد حرفای غروب می افتم 

قیامت ، برزخ ، نفخ صور ، پودرشدن کوه ها ، و از همه مهمتر ازبین رفتن مهر مادری 

مادری که عاشقانه فرزندش رو دوست داره ، از فرزند خودش فرار میکنه ...

فَفرّوا الی الله برام معنی پیدا میکنه ! 

میترسم !

دلم میخواد برم کتابم رو از طبقه پایین بردارم و بخونم اما ترس بهم غلبه کرده ...

ترجیح میدم بشینم و به درد پام برسم !

خدا سریع اجابت میکنه ...

دیشب ازش خواستم اگه قراره با پاهام برم به مجلس گناه ، فلجشون کن ..

جوگیر شده بودم 

شاید برای شماهم اتفاق بیافتد پس مسخره نکنید !

بعبارتی لنگ شدم !

و این خیلی خوبه 

الحمدلله که خدا صدای آدم رو میشنوه 

یا صاحب کل النجوی ...

میخوام بگم خدارحم کن به بنده ای که جز اشک چیز دیگه ای نداره ولی عربیش رو یادم نمیاد ..

خدا همین که گفتم 

ارحم ...

۱۸تیر ۹۴

ساعت ۱:۰۴

ماه رمضون ...!

هرسال که ماه رمضون خونه مادربزرگ بودیم ، کارم این بود قبل از افطار میرفتم باغ پشتی خونه مادربزرگ و تمشک و الوچه میچیدم برای افطار ...

شب هم که میشد یه کاسه البالو میشستم و نمک میزدم و مینشستم پای تلویزیونی که فقط چهار شبکه داره و اکثر مواقع دوتاش خرابه ...

شاید مادربزرگم و اقاجونم اینا ، تنها خانواده ای باشند که ماهواره ندارن و با همون شبکه محلی خودشون صفا میکنند ....

دلم الان اونجا رو میخواد 

هنوز اذان رو نگفته بودن باید شام حاضر میشد و سریع بعداز شام هم چایی ...

دیر خوابیدنشون ساعت یازده بود ...

مگر اینکه عموها از شهر بیان و به هوای اونها بیدارتر بمونیم ...

دلم حافظ خوندن هامو میخواد زیر نور مهتاب توی حیاطی که صدای پارس سگ و زوزه ی حیوونایی که نمیدونی نزدیکن یانه ، فضارو برات ترسناک میکرد ...

و با صدای جیرجیرک این ترس تعدیل میشد ...

مطمانم الان مادربزرگم خوابه و پدرم توی اتاق ، عینکشو برداشته و  عمیق شده توی نوشته هاش و داره خودش رو برای سخنرانی فردا آماده میکنه ... دلم برای بابام تنگ شده ..

اگر الان اونجا بودم حتمن حتمن یه کتاب از داخل قفسه ی کتابهای بابام برداشته بودم و شروع میکردم به خوندن.. اگر هم ازش خوشم میومد می اوردمش قم ...

و هیچوقت نمیخوندمش :)))

قبرستان هفت تیر ۹۴ !

#قبرستان

اپیزوداول: 

سلام فاطمه یه چی بگم به مامانت نمیگی؟!

درددل میخوام بکنم 

مامانم همش بین من و داداشم فرق میذاره 

منم الان قهر کردم اومدم حرم 

من: بابا این مسایل طبیعیه ، توی همه خونه ها هس 

مامان منم بین من و حسین فرق میذاره 😃 

اپیزود دوم :

نوشته تهمینه میلانی برای پدر و مادرش 

جمله ی ایت الله دولابی راجع به پدرومادر

دیدن چندتا پست راجع ب احترام به پدر ومادر 

همه ی اینها روکاملا اتفاقی توی این دوروز دیدم ‌..

و کاملا اتفاقی روز قبل برای مریم  نامه تهمینه میلانی رو فرستاده بودم ...

اپیزود سوم : فاطمه اقای ساروقی توی قم نو‌دفن هستش و حاجت میده رفتی تاحالا ؟!

من : نه نرفتم

مریم : من ازش حاجت گرفتم ..

ایه هفتادوهشت تا هشتاد و‌هشت سوره شورا رو هم هرروز بخونی خیلی خوبه ، حاجت میده..

اپیزود چارم : 

وارد قبرستان قم نو میشیم 

خورشید غروب کرده و هیشکی داخل قبرستون نیست ..

میخندم و از وحشت اونجا حرف میزنیم 

میریم ته قبرستون سر مزار سیدجواد و رسول ترک ..

سر مزار رسول ترک به این فکر میکنم که اگه در قبرستون رو ببند چیکار باید بکنیم ؟!

مثلا یه نفر شب اینجا بمونه صددرصد سکته میکنه ..

مریم میگه فاطمه فکر کن در قبرستونو قفل کنن 

دقیقا داره همون چیزی رو میگه که من بهش فکر میکنم ..

یه صدای بلند میاد که داره داد میزنه 

اهمیتی نمیدیم و غرق شدیم توی ترس از مردن و التماس دعا گفتن به رسول ترک و ازاین حرفا ...

میریم به سمت در خروج و یک اقایی با موتور میاد سمتمون و میگه در قفله !!

من بلند میگم خاک به سرم 

اون اقا میگه از در پشتی باید خارج شید ..

هوا داره تاریک میشه و مقبره های خانوادگی تاریکتر و توی چشم ما بزرگتر ...

اپیزود پنجم : 

مریم من قول میدم به خدا که دیگه گناه نکنم تا شهید بشم 

اصلا الان میرم خونه کل ظرفارو میشورم 

لباسارو اطو میزنم 

سفره رو جم میکنم (  همه ی اینها در حین رفتن به درب خروج گفته میشود ) 

اون اقای موتوری الان هم حکم عزراییل رو داره و هم فرشته ی نجات ...

اپیزود شیشم : 

مایده : من میخواستم برم خونه بازم با مامانم قهر باشم ولی دیگه این کارو نمیکنم 

وای فاطمه چقدر جالبه که همین امروز که من قهرم با مامانم این اتفاقا افتاد 

من با حالت گریه ی الکی : من میخوام دیگه دختر خوبی باشم 

اپیزود اخر : 

مریم : دقت کردی من و تو داشتیم الان به خدا التماس میکردیم که سالم از قبرستون بیایم بیرون ؟!

التماس میکردیم که خدا ببخشید 

دقیقا مث ادمایی که میمیرن و از خدا فرصت برگشتن میخوان ...

تازنده ایم قدر نمیدونیم 

من : 

# الحمدلله بخاطر امروز

یکشنبه هفت تیر ۹۴

#خانه_عشاق 

اپیزود اول :

سلام 

امروز چندشنبه است ؟! 

یکشنبه 

یعنی امروز روزی نیست که قرار باشه من اون پسره رو ببینم ...

وارد میشم 

دوستم رو میبینم و بعدش خدای من بازم اون پسره 

بلند بلند فوش میدم 

این سری میخندم و به دوستم میگم این همون پسره اس 

پسره میفهمه که دربارش حرف میزنم و نگاه میکنه!!

خب اقا همون پنجشنبه ها میای بسه برات ...

به فاطمه یه کاسه شله زرد دادن و فاطمه به زور کاسه رو به من میده ..

من و مریم دونفریک پس عادلانه نیست که شله زرد برای من باشه ...

توی ذهنم دارم با خودم دعوا میکنم که این شله زرد رو چیکار کنم ...

اپیزود دوم :

دوستم رو‌در امامزاده به امان خدا میسپارم و مینشینم روی نیمکت کنار اباالفضل 

امروز یه روز عادیه و قرار نیست خانواده اباالفضل بیان تا من مجبور شم بلندشم برم ی جای دیگه ...

قران میخونم و حواسم هست یه اقا نشسته روی نیمکت کنار محمدرضا و داره همش به من نگاه میکنه 

اهمیتی نمیدم 

دفترچه ام رو باز میکنم و مینویسم ..

یک اقای مسن روبه روم کمی دورتر ایستاده و داره نماز میخونه 

بنظرم برادرش شهید شده ...

اون اقا همچنان نگاه میکنه و من برای فرار از نگاهش بلند میشم و میرم کنار مهدی و مجید میشینم ..

به محض بلند شدن من ،اون اقا میاد بالای مزار اباالفضل و روی اون نیمکت میشینه 

مزار برادرش اونجاست 

منتظر بود من بلند شم تا بیاد و راحت باشه ..

کاملا درکش میکنم 

بنظرم مقدار زیادی فوش هم خوردم 

اپیزودسوم : اینجا نشستم و منتظرم تا مریم از امامزاده بیاد 

یه پسر اب دستش گرفته و میره بالای مزارها و بلند بلند باهاشون حرف میزنه ..

مقداری بیمار هست و این مساله کاملا مشهوده ..

به حس و حالش غبطه میخورم 

رفت سر مزار محمدرضا و باهاش سلام علیک کرد 

بهش گفت ارایش کردی ؟!

منظورش سنگ مزارش بود که پررنگ شده ...

اخه یه عده جوون از اول ماه رمضون هرشب ساعت یازده میان خانه عشاق و نوشته های مزارها رو پررنگ میکنن ...

اینجاست که من غبطه میخورم که چرا پسر نیستم !!

اپیزود چهارم : 

غرق شدم توی افکارم 

نگاه میکنم ب روبه رو 

یه خانوم با چادر عربی وارد شد 

باچشمام دنبالش میکنم 

میره بالای مزار حیدر 

مست میشم 

از خوشحالی بیش از اندازه مست میشم ...

مامان حیدره 

همون مادری که برام دعا میکنه برم کربلا همون مادری که چندهفته پیش وقتی رفتم پیشش ، جیبهاش رو گشت و یه پارچه سبزمتبرک به ضریح امام حسین بهم هدیه داد ...

دوستش دارم 

بدو بدو میرم سمتش 

شله زردی که فاطمه بهم داد رو بهش هدیه میکنم 

برام دعا میکنه و میگه انشاالله منصور باشی 

برای پدرومادرم هم دعا میکنه 

بدنش درد میکرد 

داشت میرفت دکتر 

دستمو گرفت گفت ممنونم که به حیدر سر میزنی و 

خداحافظ

خانه عشاق...!

#خسته_شدم

#ازخودم 

تا اومدم بشینم روی نیمکتم دوتا طلبه پیشدستی کردن و نشستن و شروع کردن ب مباحثه ...

یه اااااااههههه بلند گفتم و رفتم روی ی نیمکت دیگه نشستم .

کل اسمون خانه عشاق رو دارن سقف میزنن ...

اصلا دوس ندارم 

عکسای عشاق رو هم دارن عوض میکنن و از سادگی درمیاد 

به مدرنیته فوش میدم ! 

ازاینجا اسمون پیداست 

سلفی با اسمون .....

دوباره اون پسره 

ازش بدم میاد ... هرپنجشنبه که میرم میبینمش !

یه دفترچه دستش گرفته و توی گلزار چرخ میزنه و با مادرعشاق حرف میزنه ...

خب اقا حرص میخورم چرا با باباهاشون حرف نمیزنه :/

هربار که میبینمش اخم میکنم 

اون هفته هم با نامزدش اومده بود و بازهمین کارو انجام میداد :/// نیمکت کنار مزار ابوالفضل خالیه 

میشینم و دفترچه ام رو باز میکنم که بنویسم ... اون پسره داره نگام میکنه و منم همچنان اخم میکنم ....

اهههه بدشانسی !!! خودکارم نیستش ...

تا میرم خودکار بگیرم و برگردم میبینم نیمکت پرشده 

خانواده ابوالفضل اومدن ...

درواقع منتظر بودن من فقط بلند شم تا بیان کنار بچشون 😭

میرم روی نیمکتی که ازش بدم میاد میشینم 

قران بازمیکنم و میخونم و خودبه خود اشکام میاد ...

بی دلیل 

گناه اشک ادمو درمیاره 

بسم الله خانه عشاق بیست و هشت خرداد نودوچهار ساعت نوزده و پنجاه و چهار دقیقه روز پنجشنبه ...

سلام 

مهجور۱۳ 

نشسته ام میان دودلبر و دودلم 

کدام را به مهر برگزینم دراین میان خجلم 

#همین

#نفس

#خدا

#ببار

ای که مرا خوانده ای راه نشانم بده !

ابراهیم ...!

#عشق

#فکه

حالم بد بود 

حالش بد بود 

گفت کاش بریم منطقه تا بیخیال دنیا بشیم 

گفتم الان داغه هوا نمیشه بریم 

گفت خب ماهم داغ کردیم حالمون خرابه 

گفتم من میرم گریه کنم 

گفت بیخیال 

گفتم 

نمیدونم چی گفتم !

بارون زده بود رمل نرم شده بود 

همه گریه میکردن الا من 

چرا من توی فکه اشکم نمیاد ؟! یکساعت بعد شد 

چسبیدم به پنجره اتوبوس 

مواظبم نبینه اشکامو 

میگه خاک تو سرت چرا یکساعت دیر میفهمی روضه رو 

میگم نمیدونم 

وسط اشک میخندم و میگم نمیدونم 

بازم سرمو میچسبونم به شیشه و میپرسم از کانال کمیل رد نشدیم ؟!

میگه نه 

نگاهم میچرخه سمت راست اتوبوس ، تابلو نداره ولی کانال کمیل ...

بلند میشم میرم کنار ابخوری اتوبوس تاراحتتر ببینم 

اتوبوس پیچید 

و من نگاهم موند به کانال ...

یعنی ابراهیم هم داشت نگام میکرد ؟!

شاید 

نمیدونم 

من هیچی نمیدونم

خاطره نوشت !

#مرگ_قلم

برای اولین بار است که دارم اینجا تایپ میکنم و متنم را برای رفیقم نمیفرستم ...

نمیخواهم ببیند این نوشته ام را 

نمیخواهم ببیند و اشک بریزد ...

من بی رحمم اما او دل نازک است ...

الان دقیقا یک هفته است که حالم به گذشته برگشته است ....!

یعنی دقیقا به روزهای سخت و وحشتناک سال نود و دو ....!

هر ثانیه که میگذرد خاطرات برایم تکرار میشوند و این روح من است که میشکند ...!

من نمیخواهم یاداوری شود برایم اما این لحظات و مکانها و تاریخها هستند که محکم توی سرت میکوبند که اینجا و این تاریخ و این زمان را یادت هست ؟!

آه 

الان که دارم مینویسم نفسم بالا نمی آید و حتی فکر کردن هم ازارم میدهد .....!

حوصله حرف زدن با هیچکسی حتی #رفیقم را هم ندارم ....

اصلا نمیخواهم با کسی حرف بزنم و یا کسی مرا مخاطب صحبتهایش قرار دهد ....!

دوست داشتم اندک دوستانی که هرروز مرا میبینند را هم بلاک کنم تا نیایند و سوال پیچم کنند که عزیزم چی شده ؟!

یکی از حالت تهوع ترین جملات تاریخ بشر همین جمله است !

با این جمله میخواهند سرت را شیره بمالند و هرچه دردل داری را به ذهن بسپارند و هروقت نگاهت میکنند با گفته های خودت نگاهت کنند ....! 

ته دلشان هم آهی برایت بکشند و در خلوت دوستانه شان برایت دلسوزی های بیجا بکنند ! 

مزخرفترین قسمت هم زمانی است که میگویند : "درکت میکنم " 

درکت میکنم ....

زمانی میتوانید یک بیمار را درک کنید که به دردش مبتلا شده باشید !

پس لطفا تز الکی ندهید :) 

اگر مینویسم چون ارام میشوم ...

با نوشتن ارام میشوم ...

حرفهایی هست که اگر صریح بیانشان کنی قیامت برپا میشود ، پس باید طوری بنویسی که فقط خودت بفهمی و خودت ....

قلبم میگوید اگر سفر مشهد اردیبهشت نود و سه نبود ، من مرده بودم !

والله قسم مرده بودم !

شدیدا به یک سفر مشهد نیازمندم 

بروم 

بنشینم هرکجایی که فقط گنبد پیدا باشد ...

فرقی نمیکند صحن انقلاب باشد یا ازادی ...

من فقط #حرم میخواهم 

خدا سریع الرضا است 

اجابت میکند 

دردهایت را که به اقا میگویی سریع خدا میخواندشان و اجابتشان میکند ...

به حرمت اقا قبولشان میکند ...

خودمان که موجودی پست و کثیفیم 

اصلا جای تعجب دارد که مارا به حریم پاکشان راه میدهند ...

حالم ناخوش است 

حال روحم ناخوش است 

اگر بروم حرم خوب میشوم 

والله خوب میشوم 

اجابتم کنید ....

ادعونی استجب لکم ....

زندان نفس !

#چرت_نویس

#نخون_منم_راحتترم 

الان که دارم مینویسم ساعت سی و هفت دقیقه بامداد روز یکشنبه است ... فرمانده مان (همان دوست بسیجی ) هم اکنون تماس گرفت و من چون در روز که روز است تلفنم زنگ نمیخورد ، از این زنگ شبانه متعجب شدم و به همین دلیل پاسخ ندادم ! اصلا دلم میخواهد جواب هیچکسی راندهم 😊 افسردگی عمه ات داره :دی دلم میخواهد بروم و به همان مامور امنیت اخلاقی که #حجابش مقداری ایراد داشت باز هم تذکر بدهم و انقدر گیر بدهم تا بگوید : بپر بالا دختر 😊 من هم بگویم علی یارت بریم :) اخ که چقدر فکر کردن به این روند شیرین است :دی  دلم میخواهد دستبند به دست با حالتی مثل زندانی های قاتل به داخل بازداشتگاه پرتم کنند و از ان سوراخ کوچک که تنها روزنه ی نور است برایم اب و غذا بیاورند و محترمانه بگویند : کوفت کن :) لااقل میتوان روی چاردیواری های زندان حرف دل را حک کرد .... انجا کسی تورا بی فرهنگ خطاب نمیکند ... اصلا حکاکی روی دیوار یک اصل است در انجا ....زندان را دوست دارم چون باعث میشود از زندان درونت رها شوی ... شدیدا به یک زندان نیازمندم 😊 لطفا در نیازمندی ها چاپ شود 😊 #همین

#زندان_نفس

#گیر_گیرم

#خدا_دستت_رو_بده

#دستم_سمت_اسمون_تو_درازه